'EEN HEEL LEVEN'
EMOTIONEEL NALATENSCHAP
Met dit project "een heel leven" maak ik een emotioneel nalatenschap.
Levenskronieken als verhalen met beelden zonder woorden over dierbare herinneringen.
Het zijn beelden gevuld met graag zien, vol mijmeringen om te koesteren.
De voorwerpen en herinneringen die je van iemand koestert zijn voor jou bijzonder en hebben een eigen verhaal.
Haar lievelingsparfum die ze hoog op de kast bewaarde zodat de kleinkinderen er niet mee zouden spelen. Haar mooiste porseleinen tasje dat ze alleen gebruikte wanneer er bezoek kwam en waar haar rode lippenstift steevast een markering naliet. Haar ringen, die ze ALTIJD allemaal tegelijkertijd droeg. Zijn vingerhoed die hij altijd bij zich had. De buste van een vrouw die werd toevertrouwd aan de familie en waarop hij steeds zijn pet legde wanneer hij thuiskwam.
Portret van mijn grootmoeder, Marguerite Caron
WANNEER VOORWERPEN EEN VERHAAL MOGEN VERTELLEN
Spullen zonder herinneringen zijn gewoon voorwerpen. Voorwerpen met herinneringen vertellen iemands verhaal.
Je kan ze fotograferen om te catalogeren, een vorm van documenteren.
Maar je kan ze ook op zo'n manier in beeld brengen dat de voorwerpen de kans krijgen om hun verhaal te vertellen.
Het verhaal dat de mogelijkheid in zich heeft om generaties met elkaar te verbinden zonder dat ze elkaar 'echt' kenden.
In het nalatenschap van iemand zitten veel meer laagjes dan alleen de voorwerpen die ze achterlieten. De herinneringen aan wie ze waren, waar ze in geloofden, waar ze voor stonden, die kleine schijnbaar vluchtige dingen, ... die wil ik helpen bewaren.
Een heel leven, VOOR ALTIJD.
Net zoals zij was haar overgrootmoeder gek op ringen. Hoe meer er aan haar vingers pasten hoe beter. Ze hebben elkaar nooit gekend. De ringen zal mijn dochter ooit erven.
Wanneer ze het doosje krijgt, krijgt ze geen ringen, maar krijgt ze een klein stukje uit het leven van haar overgrootmoeder. Het stukje dat haar zo typeerde.
'EEN HEEL LEVEN'
Hoe ik het eindelijk begreep waarom ik zo dicht bij wilde komen
Daar zie ik hem staan, een zin eigenlijk technisch gezien een titel "Rouw gaat over liefde". Ik ben door instagram aan het scrollen en mijn hart staat even stil om daarna helemaal vol te lopen.
Ik ben me aan het inlezen in afscheid nemen. In hoe de wereld van het afscheid nemen in volle beweging is. Het fascineert me en het trekt me aan, zonder dat ik kan plaatsen waarom.
Het was de post van Susanne Duivestein, een Nederlandse holistische begrafenisondernemer, waarin ze laat weten dat het magazine Happinez een reportage heeft gemaakt over haar werk en over hoe zij denkt over dood.
"Rouw gaat over liefde"
Het lezen van die 4 woorden liet me in één keer toe de volledige puzzel te leggen waarmee ik al jaren aan de slag was.
Die 4 woorden deden me begrijpen waarom ik zo dicht bij rouw, bij omgaan met verdriet en bij koesteren wil komen.
Het gaat over liefde.
Het gaat over graag zien, al mijn werk gaat over liefde en over graag zien. Ik ben in al mijn opdrachten, in al mijn werk met mensen, op zoek naar graag zien. Ik ben altijd op zoek naar de manier waarop 'graag zien' zich manifesteert, waardoor ik mijn oog heb geoefend om de allerschoonste momenten van graag zien vast te kunnen leggen.
Ik ben de fotograaf die gefascineerd is door graag zien, die graag zien in alle aspecten van het leven wil vastleggen, wil documenteren. Zodat het nooit kan worden vergeten. VOOR ALTIJD... EEN HEEL LEVEN.
Tulpen waren haar lievelingsbloemen. Je wist dat je haar plezier kon doen met een boeketje tulpen, altijd. Zolang er tulpen waren op markt, stonden er tulpen op haar tafeltje.
Het hele tulpenseizoen kreeg ze van iedereen die bij haar op bezoek kwam een boeketje tulpen. Of een boeketje vrolijkheid zoals zij ze noemde.